Στις σελίδες 18-19 παρατίθεται το δημοτικό τραγούδι «Τελευταίος αποχαιρετισμός του κλέφτη» στην ελληνική και τη γερμανική γλώσσα, το οποίο αποδίδει με δωρικό τρόπο τα συναισθήματα των κλεφτών κατά τον αποχαιρετισμό των οικείων τους και την ένταξη στη γεμάτη κινδύνους ζωή των βουνών: «Αν σ’ ερωτήσ’ η συντροφιά τίποτε για εμένα / Να μην ειπής πως χάθηκα, πως πέθαν’ ο καϊμένος, / Μόνον ειπέ, πανδρεύθηκα ’σ τα έρημα τα ξένα».

Η απήχηση της συλλογής του C. Fauriel Chants populaires de la Grèce Moderne του 1824 ήταν τόσο ευρεία, ώστε να λειτουργήσει κανονιστικά ως πρότυπο για ανάλογες μεταφραστικές απόπειρες, «συστήνοντας» στο ευρωπαϊκό κοινό το ελληνικό δημοτικό τραγούδι.