Ψήφισμα υπ’ αρ. 540 του Εκτελεστικού για τον καθορισμό του σχήματος, του χρώματος και των συμβόλων των εθνικών σημαιών (Κόρινθος, 15 Μαρτίου 1822)

Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, κάθε φορά που εκδηλωνόταν κάποιο τοπικό επαναστατικό κίνημα υψωνόταν και από ένα αυτοσχέδιο μπαϊράκι (από το τουρκ. bayrak), αναγνωριστικό των στρατιωτικών σωμάτων του κάθε καπετάνιου. Με το ξέσπασμα του Αγώνα της Ανεξαρτησίας γρήγορα έγινε κοινή πεποίθηση η ανάγκη για ένα εθνικό σύμβολο. Στο άρθρο ΡΔ΄ του Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδος ορίστηκε ότι η ενιαία σημαία θα φέρει τον σταυρό και τα χρώματά της θα είναι το κυανό και το λευκό. Κρίθηκε ότι ήταν προς το συμφέρον των Επαναστατημένων να μην υιοθετηθούν τα σύμβολα της Φιλικής Εταιρείας (όπως π.χ. ο ιερός δεσμός με τις δεκαέξι στήλες, ο σταυρός σε κλάδους ελιάς, οι λογχοφόροι σημαίες με τα γράμματα Η ΕΑ (Ή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ) Η ΘΣ (Ή ΘΑΝΑΤΟΣ) κ.ά.), προκειμένου να δοθεί το μήνυμα προς τις ευρωπαϊκές αυλές ότι επρόκειτο περί εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και όχι περί επαναστατικού κινήματος.

Στις 15 Μαρτίου 1822, το Εκτελεστικό προσδιόρισε τις λεπτομέρειες της παραπάνω απόφασης, καθιερώνοντας μία σημαία για τις χερσαίες δυνάμεις, και δύο διαφοροποιημένες για τις ναυτικές, την εμπορική και την πολεμική. Το 1828, με ψήφισμα του Ιωάννη Καποδίστρια στις 30 Ιουλίου, εξομοιώθηκαν οι δύο σημαίες του ναυτικού με την επικράτηση της πολεμικής, σε αναγνώριση της προσφοράς των εμπορικών πλοίων στον Αγώνα ως πολεμικών.