Επιστολή των Α. Βώκου, Ιω. Βούλγαρη και Λ. Λαλεχού προς τους προκρίτους της νήσου Ύδρας περί πυρπολήσεως της τουρκικής ναυαρχίδας στη Χίο

Μετά την καταστροφή της Χίου, στις 30 Μαρτίου 1822, το ελληνικό ναυτικό ζητούσε ευκαιρία εκδίκησης. Για τον σκοπό αυτό συγκροτήθηκε στα Ψαρά, περί τα τέλη Απριλίου, αρμάδα 64 πλοίων, αποτελούμενη από υδραϊκά, σπετσιώτικα και ψαριανά πλοία. Μετά από ορισμένες αποτυχημένες απόπειρες επιθέσεων και την αποχώρηση των Υδραίων και των Σπετσιωτών, οι Ψαριανοί αποφάσισαν να επιτεθούν στον τουρκικό στόλο με πυρπολικά. Την απόφαση επικρότησε ο Μιαούλης, καθώς και οι δύο Υδραίοι ναύαρχοι, Λάζαρος Λαλεχός και Ιωάννης Βούλγαρης. Την επιχείρηση ανέλαβαν να εκτελέσουν δύο πυρπολικά,  ένα ψαριανό με κυβερνήτη τον Κωνσταντίνο Κανάρη και ένα υδραϊκό με κυβερνήτη τον Ανδρέα Πιπίνο, συνοδεία τεσσάρων μπρικιών, τα οποία από την 1^η Ιουνίου περίμεναν την κατάλληλη στιγμή. Τη νύχτα της 6ης προς 7η Ιουνίου δόθηκε η πολυπόθητη ευκαιρία: χάρη στους χειρισμούς του Κωνσταντίνου Κανάρη η τουρκική ναυαρχίδα τυλίχθηκε στις φλόγες. Οι 32 άνδρες που απάρτιζαν τα ελληνικά πληρώματα σώθηκαν αβλαβείς.

Στην επιστολή, οι τρεις Υδραίοι ναύαρχοι ενημερώνουν τους προκρίτους του νησιού για τη «χαροποιάν μεγάλην είδησιν» και για την επικείμενη άφιξη του 19μελούς υδραϊκού πληρώματος, τους οποίους και προτρέπουν να ευχαριστήσουν, διότι έκαναν το χρέος τους προς την πατρίδα.

Για να τιμήσει τα πληρώματα των δύο πυρπολικών, το Μινιστέριον των Ναυτικών πρότεινε στο Εκτελεστικόν να τους παρασημοφορήσει και να τους χορηγήσει εκτάσεις γης. Το Βουλευτικόν ενέκρινε την πρόταση, η οποία όμως δεν υλοποιήθηκε τελικά ποτέ.