Συνθήκη περί της αποκαταστάσεως της Ελλάδος

Στις 6 Ιουλίου του 1827, οι τρεις «προστάτιδες» δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία, υπέγραψαν στο Λονδίνο, υπό την έντονη επιρροή του Γεωργίου Κάνινγκ, τη λεγόμενη «Ιουλιανή συνθήκη», η οποία έκανε λόγο για αυτονομία της Ελλάδας με καταβολή φόρου υποτέλειας στον Σουλτάνο. Ειδικότερα, στο άρθρο 2 αναφέρεται: «Οι Έλληνες θέλουν θεωρεί τον Σουλτάνον ως ανώτερον κύριον και κατά συνέπεια αυτής της υπεροχής θέλουν πληρώνει εις το Οθωμανικόν κράτος χρονικόν (=ετήσιον) φόρον […]». Σημαντική ήταν η προσθήκη μυστικού πρωτοκόλλου, αποτελούμενου από τρία άρθρα, διά του οποίου δινόταν διορία ενός μηνός στην Υψηλή Πύλη να αποδεχτεί τη διαμεσολάβηση των τριών Δυνάμεων, μετά την άπρακτη πάροδο της οποίας οι πολεμικοί τους στόλοι εξουσιοδοτούνταν να προβούν σε οποιαδήποτε ενέργεια έκριναν σκόπιμη για την επιβολή της ειρήνευσης – όπερ και εγένετο, ανοίγοντας τον δρόμο για τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Οι ηγεμόνες των τριών Δυνάμεων όριζαν, διά του κειμένου της Συνθήκης, ως πληρεξούσιούς τους τους εξής υψηλόβαθμους αξιωματούχους: τον πρίγκιπα Ιούλιο Πολινιάκ, στρατηγό και πρέσβη του βασιλείου της Γαλλίας στη Σαρδηνία, τον αντικόμη Ουίλιαμ Δούδλεϊ, σύμβουλο του βασιλιά και αρχιγραμματέα εξωτερικών υποθέσεων του Ηνωμένου Βασιλείου, και τον πρίγκιπα Λιέβεν, στρατηγό, γενικό υπασπιστή του τσάρου και διοικητή επίλεκτων ταγμάτων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι τρεις τους ήταν επιφορτισμένοι με τη διεξαγωγή των διαπραγματεύσεων και την υπογραφή της τελικής συμφωνίας.