Page 12 - Αντικρίζοντας την Ελευθερία!
P. 12
12 ΑΝΤΙΚΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
που μέσα στη συνείδησή τους δούλευε εναργώς η ανάγκη για την απελευθέρωση και η ανάγκη για τη δημιουργία ενός ελληνικού κράτους.
«Ακούω κούφια τα τουφέκια,
ακούω σμίξιμο σπαθιών,
ακούω ξύλα, ακούω πελέκια,
ακούω τρίξιμο δοντιών», γράφει ο Δ. Σολωμός στον Ύμνο εις την Ελευθερίαν.
Με τρίξιμο δοντιών, με πελέκια, με τουφέκια και σπαθιά έγινε η Επανάσταση και βεβαίως ο Διαφωτι- σμός, και βεβαίως η αρχαιολατρία, και βεβαίως οι πρώτοι θεσμοί έπαιξαν το ρόλο τους, αλλά τον βασικό ρόλο έπαιξε το αδάμαστο φρόνημα ενός εμπνευσμένου λαού, ο οποίος είχε μέσα του την αίσθηση της επιστροφής στο προσκήνιο της Ιστορίας.
Όταν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έγινε η πρώτη κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως, από τους Φρά- γκους, ακούστηκε σε μία από τις αυτοκρατορίες που δημιουργήθηκαν μετά την έξοδο από την Κωνστα- ντινούπολη των Βυζαντινών, η πρόδρομος εκδήλωση της Μεγάλης Ιδέας. Ακούστηκε πριν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως του 1453. Από τον Θεόδωρο Α’ Λάσκαρι, όταν στέφθηκε Αυτοκράτωρ στη Νίκαια το 1208: «Και των πατρίδων αύθις λαβώμεθα, ων αμαρτόντες απεσφαιρίσθημεν». Και τις πατρίδες μας θα τις ξαναπάρουμε, τις οποίες χάσαμε κάνοντας λάθη. «Και γένοιτο, Χριστέ βασιλεύ...», συμπλήρωσε.
Αυτή η συγκινητική και παρηγορητική εκδήλωση της Μεγάλης Ιδέας επί αιώνες δούλευε μέσα στη συ- νείδηση των Ελλήνων και όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν, έγινε το ξέσπασμα της Επανάστασης του ’21.
Η παράδοση λοιπόν του Γένους, η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία που υπήρξε συνεκτικός ιστός, με δι- ατήρηση της γλώσσας και της παράδοσης, και ένα υποκατάστατο κράτους, η πνευματική ηγεσία του έθνους, για τους οποίους μίλησα, όλοι αυτοί οι διδάσκαλοι του Γένους, οι οποίοι καλλιέργησαν και στην Ελλάδα και διεθνώς την ανάγκη να υπάρχει η ελληνική υπόσταση, να υπάρχει ελληνικό κράτος, η Φιλική Εταιρεία, προφανώς, με κεφαλαία γράμματα, η ακμή του ελληνικού Ναυτικού και η στρατιωτική δύναμη του Ελληνισμού μέσα από τους κλέφτες και αρματολούς ήταν οι παράγοντες που συνετέλεσαν στο ξέ- σπασμα της Επανάστασης.
Τα γεγονότα ξεκίνησαν με την επέλαση, με την εισβολή του Ιερού Λόχου του Υψηλάντη στην περιοχή των Παρίστριων Ηγεμονιών, στη Μολδοβλαχία. Όταν ξεκίνησε αυτό το πρώτο επαναστατικό ξέσπασμα, δημιούργησε έναν ισχυρό αντιπερισπασμό για την κήρυξη της Επανάστασης, που έγινε ένα μήνα μετά, τον Μάρτιο του 1821, στη μεσημβρινή Ελλάδα.
Φτάνουμε στα τέλη του 1821. Η Επανάσταση εδραιώνεται στη Νότια Ελλάδα και την 1η Ιανουαρίου του 1822 διατυπώνεται στην Επίδαυρο η πολιτική ύπαρξη και ανεξαρτησία του έθνους από μία Βουλή που ψηφίζει το Σύνταγμά της. Το 1822 και το 1823 έχουμε τη σταθεροποίηση της Επαναστάσεως μετά τη συντριβή του Δράμαλη και την πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας στη Χίο από τον Κανάρη. Το 1824 σημειώνεται η πρώτη κάμψη. Έχουμε τους πρώτους εμφύλιους. Το 1825 ο Ιμπραήμ μπαίνει στην Πελοπόννησο. Το 1826 έχουμε την Έξοδο του Μεσολογγίου και τη δόξα που αυτή προκάλεσε και τον θετικό αντίκτυπο που προκάλεσε κυρίως στην Ευρώπη λόγω της τουρκικής θηριωδίας.
Το 1827 ο Καραϊσκάκης καταφέρνει να αναστήσει τον αγώνα στη Στερεά Ελλάδα. Παρά ταύτα, τα προ- βλήματα συνεχίζονται. Παραδίδεται η Ακρόπολη. Αρχίζει όμως αυτό που σας είπα πριν, αυτή η αδάμαστη βούληση για αγώνα -η οποία έχει φθάσει ήδη στην επταετία- να προκαλεί το ενδιαφέρον του διεθνούς διπλωματικού παράγοντα, ο οποίος πιεζόμενος και από τον φιλελληνισμό αλλά και από τα συμφέροντά του αποφασίζει να επιλύσει το θέμα της Ελληνικής Επαναστάσεως ως ένα σοβαρό ζήτημα που αφορά τη διεθνή διπλωματία.
Το 1827 έχουμε το Ναυαρίνο, για το οποίο γράφει ένας σπουδαίος και διπλωμάτης και λογοτέχνης, ο Άγγελος Βλάχος: «Όταν γύρισα στην Ελλάδα και πήγα σε προσκύνημα στο Ναυαρίνο, διέσχισα με βάρκα
