Ο Κωνσταντίνος Κούμας (1777-1836), Λαρισαίος λόγιος, φιλόσοφος και μεταφραστής λογοτεχνικών έργων, έμαθε τα πρώτα γράμματα στην περίφημη Σχολή του Τυρνάβου (γνωστή και ως «Ελληνομουσείο»). Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και απέκτησε μεγάλη φήμη ως οργανωτής σχολείων σε διάφορα μέρη της Ελλάδος.

Στο συγκεκριμένο, τετράτομο έργο του Κούμα οφείλεται η εισαγωγή της συστηματικής διδασκαλίας της φιλοσοφίας του Καντ στα ελληνικά σχολεία. Ασκώντας κριτική στη Λογική του Condillac, ο συγγραφέας προσφέρει μια πλήρη επισκόπηση του γερμανικού φιλοσοφικού χώρου, αναδεχόμενος τα τρία καίρια θέματα της καντιανής φιλοσοφίας: την κριτική µέθοδο, τη θεωρία της υπερβατολογικής σύνθεσης και την ύπαρξη του ηθικού νόµου ως κατηγορικής προσταγής. Στη σελ. 117 του συγγράμματος παρουσιάζεται τυπολογία των παθών. Όπως ο ίδιος σχολιάζει στη σελ. 116, απευθυνόμενος προς τον αναγνώστη, «Έχεις δε αντικρύ σκελετόν τι τρόπον τινα» ή «δένδρον» των παθών με διακλαδώσεις, «δι’ ευκολίαν της περιληπτικής αυτών κατανοήσεως».