Page 126 - Αντικρίζοντας την Ελευθερία!
P. 126
Συμβολική παράσταση
με την Αρχηγέτιδα Αθηνά να οδηγεί τους Έλληνες στη μάχη εικονογράφηση (προμετωπίδα)
στην έκδοση του Jean-Pierre Guillaume Pauthier, Helléniennes, ou Élégies
sur la Grèce, Παρίσι 1825
[αρ. κατ. ΙΙ.8.Γ.19]
μεγάλων και μικρών οπλαρχηγών, η Επανάσταση δεν μπόρε- σε, στην ουσία, να συγκροτήσει τακτικό στρατό παρά το ότι πολιτικοί της αρχηγοί το επεχείρησαν τρεις φορές στη διάρ- κεια του Αγώνα στηριζόμενοι, εν πολλοίς, στους ένοπλους Φιλέλληνες και στους «ετερόχθονες» Έλληνες που προέρ- χονταν από άλλες περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορί- ας και τα Επτάνησα. Η έλλειψη τακτικού στρατού έβλαψε, οπωσδήποτε, τον Αγώνα, τόσο στο πολεμικό όσο και στο πολιτικό σκέλος μια και συνέβαλε στη διασπάθιση δημοσίου χρήματος, στην αναρχία, στην ακυβερνησία και στην πολιτική αναταραχή. Βοήθησε, ωστόσο, από άλλες πλευρές τα πράγ- ματα καθώς ο αρχέγονος αυτός τύπος πολέμου ήταν ο μόνος που γνώριζαν οι βαλκάνιοι ένοπλοι της εποχής την ώρα που έδινε το πλεονέκτημα λίγοι να πολεμούν εναντίον πολλών, με πιθανότητες μάλιστα νίκης.
Το Φιλελληνικό κίνημα της Αγγλίας και, ιδιαίτερα, το Φι- λελληνικό Κομιτάτο του Λονδίνου συνέβαλαν, με τη δράση τους, στη σταδιακή μεταστροφή της Αγγλίας και του Υπουρ- γού Εξωτερικών της Τζώρτζ Κάνιγκ υπέρ των Ελλήνων, το 1823. Η όλο και εμφανέστερη αυτή μεταστροφή της Αγγλί- ας συμπαρέσυρε τη Ρωσία και τη Γαλλία στην εκδήλωση παρόμοιων προθέσεων έναντι των Ελλήνων μετατρέποντας, σταδιακά, το εχθρικό διπλωματικό σκηνικό που επικρατούσε αρχικά στην Ευρώπη έναντι στων Ελλήνων, σε φιλικότερο. Ο εμφύλιος πόλεμος του 1824 πάγωσε για ένα διάστημα τα φιλελληνικά αισθήματα της Ευρώπης, η εισβολή, ωστόσο, του Ιμπραήμ και η συνακόλουθη δεινή θέση των Ελλήνων, αλλά, κυρίως, η υπερήφανη άμυνα και Έξοδος του Μεσο- λογγίου εκτίναξαν και πάλι το φιλελληνικό κίνημα στα ύψη.
Αυτό το κίνημα που οδήγησε στο Ναυαρίνο, το 1827, και στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830.
Η αλλαγή των πραγμάτων είχε ήδη φέρει μεγάλες αλλαγές και εντός της επαναστατημένης ελληνικής κοινωνίας η οποία, λόγω των δυσμενών πολεμικών εξελίξεων που ακολούθησαν τον μοιραίο εμφύ- λιό της πόλεμο, είχε αρχίσει να στρέφεται όλο και πιο συστηματικά προς τους ξένους προκειμένου να έχει τη βοήθεια και την προστασία τους. Χάρις στην πίστη λογίων και πολιτικών της στα δυτικά πολιτικά πρότυπα και αξίες, η κύρια δύναμη προς την οποία στράφηκαν οι Έλληνες ήταν, τελικά, η Αγγλία και όχι η παραδοσιακά πεφιλημένη των Ορθοδόξων ομόδοξη Ρωσία. Από την Αγγλία πήραν δάνειο το 1824 και το 1825, από την Αγγλία ζήτησαν επισήμως και εγγράφως προστασία το 1825 και 1826, από την Αγγλία έλαβαν την ανεξαρτησία -και όχι την αυτονομία, όπως διαφαινόταν- το 1830. Και, μετά από πρόταση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, το 1826, 1827, για την ηγεσία των ενόπλων τους δυνάμεων ψήφισαν Άγγλους επαγγελματίες στρατιωτικούς: τον παλαιό φίλο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, από τη θητεία του στα υπό αγγλικό έλεγχο Επτάνησα, Ρίτσαρντ Τσέρτς ώς αρχηγό των ελληνικών χερσαίων δυνάμεων, και τον διάσημο ναυτικό Τόμας Κό- χραν ως αρχηγό των ελληνικών ναυτικών δυνάμεων. Μετά, πάντως, τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, προς βοήθειαν των Ελλήνων και αποτροπή σφαγών εκ μέρους του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, Αγγλία και Ρωσία δέχθηκαν πρόταση της Γαλλίας να αποσταλεί δύναμη 15.000 ενόπλων της στον Μοριά. Πράγματι, το 1828, 1829, γαλλική αποστολή υπό τον στρατηγό Μαιζόν έδρασε στην Πελοπόννησο
126 ΑΝΤΙΚΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
