Page 127 - Αντικρίζοντας την Ελευθερία!
P. 127
δίνοντας τις τελευταίες μάχες κατά του Ιμπραήμ, καθαρίζοντας δρόμους και πόλεις από πτώματα και ερείπια, σχεδιάζοντας νέες πόλεις, εντοπίζοντας πλουτοπαραγωγικές πηγές για το νέο κράτος, χαρτο- γραφώντας μικρότερες και μεγαλύτερες γεωγραφικές περιοχές.
Τη δράση της γαλλικής αποστολής παρακολουθούσε προσεκτικά ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο εξέχων κερκυραίος διπλωμάτης των Ιονίων νήσων και της τσαρικής αυλής που είχε εκλεγεί το 1827, από την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, Κυβερνήτης της υπό διαμόρφωσιν χώρας. Ο Καποδίστριας είχε φθάσει στο Ναύπλιο και την Αίγινα τον Ιανουάριο του 1828, για να ριχθεί με πάθος και αφοσίωση στην ανά- καμψη του κατεστραμμένου από τον πόλεμο τόπου. Η αποκατάσταση της γεωργίας, η αντιμετώπιση της ληστείας και της πειρατείας, η διάσωση των περιφερομένων χιλιάδων ορφανών και αρρώστων, η επανεκκίνηση της βιοτεχνίας και του εμπορίου, η οργάνωση της παιδείας ήταν στις προτεραιότητές του. Ωστόσο, πιο επείγον από κάθε άλλο καθήκον παρουσιαζόταν η επίσημη αναγνώριση της χώρας, με σύνορα που να περιλαμβάνουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα της Στερεάς και να μην περιο- ρίζονται στην Πελοπόννησο και τον Ισθμό της Κορίνθου, όπως διαφαινόταν ότι θα συνέβαινε. Προς τούτο, ως ένας από τους πιο έμπειρους διπλωμάτες της εποχής του, γνώριζε πως το διπλωματικό σκέλος -που, στην ουσία, κρατούσαν στα χέρια τους, για την Ελλάδα, οι τρεις προστάτιδες δυνάμεις- θα έπρεπε να υποστηριχθεί με δράσεις πολεμικές στη Στερεά ούτως ώστε να γίνεται φανερό ότι οι Έλληνες διεκδικούν την περιοχή με αποφασιστικότητα και να έχουν, έτσι, θετικότερα αποτελέσματα κατά τις διεθνείς διπλωματικές συζητήσεις και αποφάσεις.
Εκ του γεγονότος αυτού, ο Καποδίστριας απεφάσισε να υποστηρίξει στρατιωτικές δράσεις στη Στερεά Ελλάδα στις οποίες διέπρεψαν, ανάμεσα σε άλλους, ο Ρίτσαρντ Τσέρτς και ο Δημήτριος Υψηλάντης. Οι δράσεις αυτές κάλυψαν τα έτη 1828, 1829, με τελευταία μάχη του Αγώνα να είναι εκείνη στην πε- ριοχή Πέτρα της Βοιωτίας, το φθινόπωρο του 1829. Την ίδια, δηλαδή, χρονιά που η Ρωσία συγκρού- σθηκε, ακόμη μια φορά, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, την κατενίκησε και, ανάμεσα σε άλλα, ως μεγάλη νικήτρια, απαίτησε από τον σουλτάνο την αναγνώριση μικρής αυτόνομης Ελλάδας, κάτι που ο σουλτάνος, υπό το βάρος της δεινής του ήττας, αποδέχθηκε. Ακριβώς στο σημείο αυτό, η Αγγλία, η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη της εποχής, προκειμένου να δείξει την πολιτική και διπλωματική υπεροχή της παντού -και στην ανατολική Μεσόγειο-, απεφάσισε και επέβαλε την ανεξαρτησία της Ελλάδας ταπεινώνοντας, έτσι, τη Ρωσία.
Χάρις στους αγώνες των Ελλήνων, τις αντοχές και το πείσμα τους, τη διπλωματική ικανότητα του Καποδίστρια, αλλά και χάρις στην ενεργό ανάμιξη των ευρωπαϊκών Μεγάλων Δυνάμεων, η Ελλάδα απέκτησε διεθνή αναγνώριση το 1830 και διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα το 1832. Ήταν το πρώτο ανεξάρτητο εθνικό κράτος των Βαλκανίων και η πρώτη περιοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που αποκόπηκε από αυτήν γενόμενη ανεξάρτητη. Η Ελλάδα πρωτοπόρησε στα Βαλκάνια και την ανα- τολική Μεσόγειο καθώς δεν ήταν απλά το πρώτο εθνικό κράτος της περιοχής που αναγνωρίσθηκε διεθνώς ως τέτοιο, αλλά παρουσιάσθηκε, εξ αρχής, συνδεδεμένο ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά, διπλωματικά με το πιο προχωρημένο, ισχυρό και πρωτοπόρο τμήμα της ανθρωπότητας της εποχής, με τη δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Και, ιδιαιτέρως, με την πιο ισχυρή δύναμη εξ αυτών, τη μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου την εποχή αυτή, την Αγγλία.
Με αυτά τα πρωτοπόρα βήματα, αλλά και μέσα σε δηλητηριώδες κλίμα εσωτερικών συγκρούσεων και εμφύλιων αναταραχών, ξεκίνησε τα βήματά της η Ελλάδα -με τον Κυβερνήτη της να προλαβαίνει να χαρεί μόνον την ανεξαρτησία της χώρας και όχι τα διευρυμένα σύνορά της μια και θα έπεφτε νεκρός, δολοφονημένος από ελληνικά χέρια, στο Ναύπλιο, τον Σεπτέμβριο του 1831.
Ένα νέο εθνικό κράτος ξεκινούσε τη ζωή του στον Νότο της Βαλκανικής. Ήταν η αρχή μιας μακράς πορείας που συνεχίζεται αδιάλειπτα μέχρι σήμερα.
1821-1830: Η επίπονη πορεία μιας Επανάστασης 127
