Page 247 - Αντικρίζοντας την Ελευθερία!

πλέον τύγχαναν και της γαλλικής έγκρισης. Υπήρχε, όμως, μια καθοριστική προσθήκη, καθώς οι τρεις συμβαλλόμενες Δυνάμεις συμφωνούσαν ότι θα λάμβαναν εξαναγκαστικά μέτρα για την εφαρμογή των διατάξεων της Συνθήκης του Λονδίνου σε περίπτωση που οι εμπόλεμοι Έλληνες και Οθωμανοί αρνούνταν να συμμορφωθούν με αυτές.13 Υπό την επίδραση της απελπιστικής θέσης, στην οποία είχαν περιέλθει εξαιτίας της επιτυχίας της εκστρατείας του Ιμπραήμ, οι Έλληνες αποδέχθηκαν ασμένως την εκεχειρία που είχαν υποδείξει οι τρεις Δυνάμεις. Για τους ακριβώς αντίθετους λόγους, η οθωμανική κυβέρνηση όχι μόνο την απέρριψε κατηγορηματικά, αλλά επιπλέον αποφάσισε την αποστολή ενισχύσεων στον Ιμπραήμ. Αυτή η ενέργεια πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ολέθρια για την Υψηλή Πύλη, καθώς άναψε τη σπίθα που κατέληξε στην ολοκληρωτική καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου στον κόλπο του Ναβαρίνου (8/20 Οκτωβρίου 1827) από τις ναυτικές μοίρες της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, οι οποίες είχαν στο μεταξύ καταπλεύσει στην περιοχή.14
Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
Η είδηση της ναυμαχίας του Ναβαρίνου έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους επαναστάτες. Ωστόσο, το χαρμόσυνο μήνυμα δεν αρκούσε για να ανασκευάσει την εικόνα της εσωτερικής αποδιοργάνωσης της Επανάστασης. Εξαντλημένοι από τις εσωτερικές τους αντιπαλότητες, τους εμφύλιους πολέμους και την εκστρατεία του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, η οποία λίγο είχε λείψει να οδηγήσει στην πλήρη καταστολή του απελευθερωτικού αγώνα τους, οι Έλληνες εξακολουθούσαν να βρίσκονται διχασμένοι. Ωστόσο, κάτω από την πίεση των επιτυχιών του Ιμπραήμ, τα μέλη της Γ ́ Εθνοσυνέλευσης, η οποία συνήλθε την άνοιξη του 1827 στην Τροιζήνα, άφησαν –προσωρινά έστω– κατά μέρους τις μεταξύ τους διαφορές. Οι δυσχέρειες που αντιμετώπιζε η Επανάσταση ανάγκασαν τους πληρεξούσιους του έθνους να αναζητήσουν μια δραστική λύση στο πρόβλημα της ηγεσίας του αγώνα. Έτσι, πήραν την απόφαση να αναθέσουν τη θέση του κυβερνήτη της Ελλάδας στον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος προβλεπόταν ότι θα ασκούσε αδιάλειπτα τα καθήκοντά του για περίοδο επτά ετών.15
Ο Καποδίστριας αποδέχθηκε την εξαιρετικά δύσκολη αποστολή, γνωρίζοντας πολύ καλά τα μεγάλα εμπόδια και τις κολοσσιαίες δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε. Ήξερε ότι η επιβίωση του ελληνικού
Émile Rouargue
Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου
(τμήμα), περ. 1830, χαλκογραφία [αρ. κατ. ΙΙ.5.1]
13.Foreign Office, British and foreign state papers, 1826-1827, τ. 14, σ. 632- 639· Σκούφος, Συλλογή των Συνθηκών, τ. 1, σ. 68-75· Hertslet, The map of Europe, τ. 1, έγγραφο αρ. 136· Recueil des Traités, Actes et Pièces concer- nans [sic] la fondation de la royauté
en Grèce, et le tracé de ses limites, Βασιλικό Τυπογραφείο, Ναύπλιο 1833, σ. 1-6· Κώστας Δαφνής (επιμ.), Αρχείον Ιωάννου Καποδίστρια, τ. 7, Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών, Κέρκυρα 1986, σ. 255-257· Crawley, The question of Greek independence, σ. 63-78· Χρήστου, Τα σύνορα του ελληνικού κράτους, σ. 107-111.
14.[Foreign Office], Papers relative to the affairs of Greece, 1826-1832, Har- rison, Λονδίνο 1835, σ. 14-17· Foreign Office, British and foreign state papers, 1826-1827, τ. 14, σ. 1048-1052· Chris M. Woodhouse, The battle of Navarino, Hodder & Stoughton, Λονδίνο 1965.
15.Αλέξανδρος Σβώλος, Τα ελληνικά Συντάγματα, 1822-1952. Η συνταγματική ιστορία της Ελλάδος, Στοχαστής, Αθήνα 31972, σ. 26-27, 93-110· Παύλος Β. Πετρίδης, Πολιτικοί και συνταγματικοί θεσμοί στη νεότερη Ελλάδα, 1821-1843, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1990, σ. 40-49, 106-120· Νίκος Κ. Αλιβιζάτος, Το Σύνταγμα και οι εχθροί του στη νεοελληνική ιστορία, Πόλις, Αθήνα 22011, σ. 52-55.
Η Ελληνική Επανάσταση και η ευρωπαϊκή διπλωματία 247